ταναηχέτης

και ποιητ. τ. ταναηχέτα και δ. γρφ. τανυηχέτα, ὁ, Α

αυτός που ηχεί δυνατά.

[ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. τανα-ηχέτης < ταναός* «υψηλός», ενώ ο τ. τανυ-ηχέτα < αμάρτυρο επίθ. *τανύς (βλ. λ. τάνυ-μαι και τείνω) + ἠχέτης* (< ἠχή/ἠχώ)].